Samir Šestan

27.07.2009. Dobro došli u Republiku Srpsku

Jedan od posebno mučnih aspekata verbalnog nasilja nove generacije srpskog nacionalizma je hinjski (ili – kvazi) pozitivizam. Kad se esencijalno zlo pokušava predstaviti kao dobro. „Demokratičnost“, „legalizam“, „patriotizam“, „prosvijećenost“, „osuda zločina“, riječi su koje u njihovoj interpretaciji bivaju zloupotrebljene, isprostituisane i obesmišljene.

I dok vam (novi srpski nacionalizam) iza leđa naivnog posmatrača plazi jezik, pokazuje srednjak, prelazi preko grla ili vam psuje majku, kad se posmatrač okrene prema njemu, zauzme pozu nevinašceta i izrazi želju da se rukujete ili izgrlite i izljubite, u znak pomirenja. I kad vi, u opravdanom strahu da vam ne slomi prste, iščupa ruku iz ramena ili vam odgrize uho, odbijete tu vrstu „intimnosti“, ispadnete „nekooperativan“ i nesklon pomirenju.

 Pritom, elementarne činjenice iz života, vaša miroljubivost i druželjubivost i njegovo registrovano siledžijstvo (ili – vaša neopterećenost nacionalnim i njegov eklatantni rasizam), u posmatračevim očima ne igraju nikakvu ulogu.

A, da bi nesreća bila kompletna, čitav koncept, tog kvazi-pozitivizma, provučen kroz nacionalistički propagandni ispirač mozgova, postaje jedan od dva paralelna (međusobno nedodirljiva) segmenta vladajuće filozofije. Pored onog koji širi mržnju i nepovjerenje i otvoreno zagovara destrukciju, ovaj segment, osim za „vanjsku upotrebu“ (za strance koji se zadovoljavaju formom i ne upuštaju u suštinu) i licemjere koji ne vole tvrdi, „brada & kama“, nacionalizam, nego preferiraju ovaj zamotan u lijepu oblandu i sa ukrasom na pakovanju, namijenjen je i za privođenje režimu onih koji nisu dio naci(onali)stičke mase, ali ne uspijevaju shvatiti razliku između orginalne lutke i loše kineske kopije kojom trujete svoju djecu (jer je napravljena od po život opasnih materijala).