Nema pogubnije teorije u bosanskohercegovačkom javnom životu od one: „Svi su isti“ (što podrazumijeva – lopovi, lažovi i samo za svoju guzicu zainteresovani), čiji je prirodni nastavak, opet, ona „Nama se za koga glasati“. Kojima se, bh građanima, sugeriše da nema bitne razlike između aktera na domaćoj političkoj sceni (pripadali oni poziciji ili opoziciji), stimuliše njihova apatija i izborna i aktivistička apstinencija i cementira postojeće stanje, za sva vremena.
Ta teorija je, po budućnost ove zemlje i živote njenih građana, gora i od samog nacionalizma, koji im permanentno radi o glavi (i u čijem je okrilju i nastala, i od čijih medijskih i intelektualnih ispirača mozgova se i širi). Ona, naprosto, briše svaku mogućnost promjene, negirajući da alternativa postojećem bezumlju i vladavini mafije na vlasti uopšte postoji.
Demokratija se na taj način izvrgava ruglu a sami izbori pretvaraju u ritualno (samo)žrtvovanje pojedinca i zajednice na oltaru nacionalističke ideologije. U neku vrstu posebno poremećenog demokratskog totalitarizma, svojevoljnog biranja vlastite zarobljenosti u rođenjem definisani politički kolektivitet.
Odgovor na to čini se vrlo jednostavan – opozicija mora da (is)koristi svaku priliku, koja jos se ukaže, da pokaže i podvuče radikalnu razliku između svog i ponašanja svojih političkih protivnika. No, „krhko je znanje“. Krajnje jednostavan koncept, po kome na nerad odgovaraš fanatičnim radom, na laž istinom, na pljačku zahtjevom za njenim dosljednim kažnjavanjem, na nepoštenje poštenjem, na socijalnu neosjetljivost – brigom za ljude (itd. Itsl.), pada na krajnje banalnom problemu – ljudske nesavršenosti. Sklonost konformizmu i nesposobnost da se odoli izazovima da uradiš nešto što možeš, kad možeš, iako ne bi trebao, je upravo ono što nas vraća na početak ove priče. Neuspjeh u kreiranju, od aktuelne opozicije, neke vrste revolucionarne snage, koja će vlastitom članstvu (a prije svega rukovodstvu!) nametnuti radikalno drugačiji odnos prema svojim obavezama, svom životu i odnosu prema građanima (neku vrstu vremenu prilagođenog partizanskog morala), rezultira situacijom da su razlike, pogotovo umanjene propagandnom mašinom nacionalističke mafije (ali ne samo zbog nje), svedene na nijanse, za koje većina građana-glasača nema ni razumijevanja, niti ih takve razlike uopšte interesuju.
Za svoj radikalni iskorak, radikalni raskid sa dosadašnjom praksom, glasač zahtjeva i radikalnu razliku alternative u odnosu na postojeću vlast. Upravo zbog toga, i razočarenja nastalog, ne nepostojanjem razlike u odnosu na prethodnike, nego nepostojanjem radikalne(!) razlike, pala je Alijansa, a SDP još od tada vuče razarajuće nepovjerenje glasačkog tijela u njegovu ozbiljnost, kao prave alternative.
Upravo zato, ponašanje nekih od najisturenijih čelnih ljudi SDP-a (koje se ogleda u prihvatanju manira nacionalističke mafije na vlasti) je naprosto zapanjujuće. Frapantan izraz neodgovornosti prema svojoj ulozi u istoriji, prema Partiji i, konačno, i najvažnije, prema građanima ove zemlje.
Stupidna i potpuno mu nepotrebna svojevremena afera sa kupovinom stana, lidera SDP-a, Bešlagićevo neprihvatljivo podlijeganje opštoj atmosferi grabeža i nezasitosti u Parlamentu, nedavni fizički nasrtaj, na svoju kolegicu u tuzlanskoj Skupštini, jednog od najagilnijih SDP-ovih poslanika, kupovanje Reisove naklonosti, od strane bihaćkog gradonačelnika, i konačno, upravo lansirana afera sa podjelom regresa opštinskoj administraciji u Opštini Tuzla, koju vodi jedan od najznačajnijih SDP-ovih „igrača“, naprosto su neprihvatljivo zajebavanje ne samo sa svojom (to nije problem) nego sa sudbinom ove zemlje i građana u njoj.
Podijeliti, u ovakvoj situaciji, regrese koji dostižu cifre i preko 2.000 KM, u opštini koju „drži“ SDP, više liči na političko samoubistvo ili montirani proces, nego na rezultat vođenja politike s uključenim mozgom.
Ovo je toliko glupo, da čovjek pomisli da uopšte nije tačno, nego da se radi o izmišljanju i podmetanju političkih protivnika. Jer ovo je upravo primjer ponašanja koji vodi zaključku s početka teksta. Koji vodi rezignaciji glasača pred izbore. Koji vodi cementiranju postojećeg stanja.
A „Prokleta mogućnost izbora mora da postoji!“, još davno nas je upozorio penzioner iz Utrechta.
">Nema pogubnije teorije u bosanskohercegovačkom javnom životu od one: „Svi su isti“ (što podrazumijeva – lopovi, lažovi i samo za svoju guzicu zainteresovani), čiji je prirodni nastavak, opet, ona „Nama se za koga glasati“. Kojima se, bh građanima, sugeriše da nema bitne razlike između aktera na domaćoj političkoj sceni (pripadali oni poziciji ili opoziciji), stimuliše njihova apatija i izborna i aktivistička apstinencija i cementira postojeće stanje, za sva vremena.
Ta teorija je, po budućnost ove zemlje i živote njenih građana, gora i od samog nacionalizma, koji im permanentno radi o glavi (i u čijem je okrilju i nastala, i od čijih medijskih i intelektualnih ispirača mozgova se i širi). Ona, naprosto, briše svaku mogućnost promjene, negirajući da alternativa postojećem bezumlju i vladavini mafije na vlasti uopšte postoji.
Demokratija se na taj način izvrgava ruglu a sami izbori pretvaraju u ritualno (samo)žrtvovanje pojedinca i zajednice na oltaru nacionalističke ideologije. U neku vrstu posebno poremećenog demokratskog totalitarizma, svojevoljnog biranja vlastite zarobljenosti u rođenjem definisani politički kolektivitet.
Odgovor na to čini se vrlo jednostavan – opozicija mora da (is)koristi svaku priliku, koja jos se ukaže, da pokaže i podvuče radikalnu razliku između svog i ponašanja svojih političkih protivnika. No, „krhko je znanje“. Krajnje jednostavan koncept, po kome na nerad odgovaraš fanatičnim radom, na laž istinom, na pljačku zahtjevom za njenim dosljednim kažnjavanjem, na nepoštenje poštenjem, na socijalnu neosjetljivost – brigom za ljude (itd. Itsl.), pada na krajnje banalnom problemu – ljudske nesavršenosti. Sklonost konformizmu i nesposobnost da se odoli izazovima da uradiš nešto što možeš, kad možeš, iako ne bi trebao, je upravo ono što nas vraća na početak ove priče. Neuspjeh u kreiranju, od aktuelne opozicije, neke vrste revolucionarne snage, koja će vlastitom članstvu (a prije svega rukovodstvu!) nametnuti radikalno drugačiji odnos prema svojim obavezama, svom životu i odnosu prema građanima (neku vrstu vremenu prilagođenog partizanskog morala), rezultira situacijom da su razlike, pogotovo umanjene propagandnom mašinom nacionalističke mafije (ali ne samo zbog nje), svedene na nijanse, za koje većina građana-glasača nema ni razumijevanja, niti ih takve razlike uopšte interesuju.
Za svoj radikalni iskorak, radikalni raskid sa dosadašnjom praksom, glasač zahtjeva i radikalnu razliku alternative u odnosu na postojeću vlast. Upravo zbog toga, i razočarenja nastalog, ne nepostojanjem razlike u odnosu na prethodnike, nego nepostojanjem radikalne(!) razlike, pala je Alijansa, a SDP još od tada vuče razarajuće nepovjerenje glasačkog tijela u njegovu ozbiljnost, kao prave alternative.
Upravo zato, ponašanje nekih od najisturenijih čelnih ljudi SDP-a (koje se ogleda u prihvatanju manira nacionalističke mafije na vlasti) je naprosto zapanjujuće. Frapantan izraz neodgovornosti prema svojoj ulozi u istoriji, prema Partiji i, konačno, i najvažnije, prema građanima ove zemlje.
Stupidna i potpuno mu nepotrebna svojevremena afera sa kupovinom stana, lidera SDP-a, Bešlagićevo neprihvatljivo podlijeganje opštoj atmosferi grabeža i nezasitosti u Parlamentu, nedavni fizički nasrtaj, na svoju kolegicu u tuzlanskoj Skupštini, jednog od najagilnijih SDP-ovih poslanika, kupovanje Reisove naklonosti, od strane bihaćkog gradonačelnika, i konačno, upravo lansirana afera sa podjelom regresa opštinskoj administraciji u Opštini Tuzla, koju vodi jedan od najznačajnijih SDP-ovih „igrača“, naprosto su neprihvatljivo zajebavanje ne samo sa svojom (to nije problem) nego sa sudbinom ove zemlje i građana u njoj.
Podijeliti, u ovakvoj situaciji, regrese koji dostižu cifre i preko 2.000 KM, u opštini koju „drži“ SDP, više liči na političko samoubistvo ili montirani proces, nego na rezultat vođenja politike s uključenim mozgom.
Ovo je toliko glupo, da čovjek pomisli da uopšte nije tačno, nego da se radi o izmišljanju i podmetanju političkih protivnika. Jer ovo je upravo primjer ponašanja koji vodi zaključku s početka teksta. Koji vodi rezignaciji glasača pred izbore. Koji vodi cementiranju postojećeg stanja.
A „Prokleta mogućnost izbora mora da postoji!“, još davno nas je upozorio penzioner iz Utrechta.
">
:29.07.2009. Socijaldemokratski politički kretenizam
Prijavite se na newsletter Žurnala potpuno besplatno! Odabrali smo za Vas istraživačke tekstove objavljene proteklih 7 dana.
Samir Šestan
29.07.2009. Socijaldemokratski politički kretenizam
Nema pogubnije teorije u bosanskohercegovačkom javnom životu od one: „Svi su isti“ (što podrazumijeva – lopovi, lažovi i samo za svoju guzicu zainteresovani), čiji je prirodni nastavak, opet, ona „Nama se za koga glasati“. Kojima se, bh građanima, sugeriše da nema bitne razlike između aktera na domaćoj političkoj sceni (pripadali oni poziciji ili opoziciji), stimuliše njihova apatija i izborna i aktivistička apstinencija i cementira postojeće stanje, za sva vremena.
Ta teorija je, po budućnost ove zemlje i živote njenih građana, gora i od samog nacionalizma, koji im permanentno radi o glavi (i u čijem je okrilju i nastala, i od čijih medijskih i intelektualnih ispirača mozgova se i širi). Ona, naprosto, briše svaku mogućnost promjene, negirajući da alternativa postojećem bezumlju i vladavini mafije na vlasti uopšte postoji.
Demokratija se na taj način izvrgava ruglu a sami izbori pretvaraju u ritualno (samo)žrtvovanje pojedinca i zajednice na oltaru nacionalističke ideologije. U neku vrstu posebno poremećenog demokratskog totalitarizma, svojevoljnog biranja vlastite zarobljenosti u rođenjem definisani politički kolektivitet.
Odgovor na to čini se vrlo jednostavan – opozicija mora da (is)koristi svaku priliku, koja jos se ukaže, da pokaže i podvuče radikalnu razliku između svog i ponašanja svojih političkih protivnika. No, „krhko je znanje“. Krajnje jednostavan koncept, po kome na nerad odgovaraš fanatičnim radom, na laž istinom, na pljačku zahtjevom za njenim dosljednim kažnjavanjem, na nepoštenje poštenjem, na socijalnu neosjetljivost – brigom za ljude (itd. Itsl.), pada na krajnje banalnom problemu – ljudske nesavršenosti. Sklonost konformizmu i nesposobnost da se odoli izazovima da uradiš nešto što možeš, kad možeš, iako ne bi trebao, je upravo ono što nas vraća na početak ove priče. Neuspjeh u kreiranju, od aktuelne opozicije, neke vrste revolucionarne snage, koja će vlastitom članstvu (a prije svega rukovodstvu!) nametnuti radikalno drugačiji odnos prema svojim obavezama, svom životu i odnosu prema građanima (neku vrstu vremenu prilagođenog partizanskog morala), rezultira situacijom da su razlike, pogotovo umanjene propagandnom mašinom nacionalističke mafije (ali ne samo zbog nje), svedene na nijanse, za koje većina građana-glasača nema ni razumijevanja, niti ih takve razlike uopšte interesuju.
Za svoj radikalni iskorak, radikalni raskid sa dosadašnjom praksom, glasač zahtjeva i radikalnu razliku alternative u odnosu na postojeću vlast. Upravo zbog toga, i razočarenja nastalog, ne nepostojanjem razlike u odnosu na prethodnike, nego nepostojanjem radikalne(!) razlike, pala je Alijansa, a SDP još od tada vuče razarajuće nepovjerenje glasačkog tijela u njegovu ozbiljnost, kao prave alternative.
Upravo zato, ponašanje nekih od najisturenijih čelnih ljudi SDP-a (koje se ogleda u prihvatanju manira nacionalističke mafije na vlasti) je naprosto zapanjujuće. Frapantan izraz neodgovornosti prema svojoj ulozi u istoriji, prema Partiji i, konačno, i najvažnije, prema građanima ove zemlje.
Stupidna i potpuno mu nepotrebna svojevremena afera sa kupovinom stana, lidera SDP-a, Bešlagićevo neprihvatljivo podlijeganje opštoj atmosferi grabeža i nezasitosti u Parlamentu, nedavni fizički nasrtaj, na svoju kolegicu u tuzlanskoj Skupštini, jednog od najagilnijih SDP-ovih poslanika, kupovanje Reisove naklonosti, od strane bihaćkog gradonačelnika, i konačno, upravo lansirana afera sa podjelom regresa opštinskoj administraciji u Opštini Tuzla, koju vodi jedan od najznačajnijih SDP-ovih „igrača“, naprosto su neprihvatljivo zajebavanje ne samo sa svojom (to nije problem) nego sa sudbinom ove zemlje i građana u njoj.
Podijeliti, u ovakvoj situaciji, regrese koji dostižu cifre i preko 2.000 KM, u opštini koju „drži“ SDP, više liči na političko samoubistvo ili montirani proces, nego na rezultat vođenja politike s uključenim mozgom.
Ovo je toliko glupo, da čovjek pomisli da uopšte nije tačno, nego da se radi o izmišljanju i podmetanju političkih protivnika. Jer ovo je upravo primjer ponašanja koji vodi zaključku s početka teksta. Koji vodi rezignaciji glasača pred izbore. Koji vodi cementiranju postojećeg stanja.
A „Prokleta mogućnost izbora mora da postoji!“, još davno nas je upozorio penzioner iz Utrechta.
Samir Šestan
Ponašanje nekih od najisturenijih čelnih ljudi SDP-a je naprosto zapanjujuće; frapantan izraz neodgovornosti prema svojoj ulozi u istoriji, prema Partiji i, konačno, i najvažnije, prema građanima ove zemlje
