Niko se ne smije suprotstaviti Dodiku

Opozicija u Republici Srpskoj oboljela je od autoimune bolesti i ne mogu joj pomoći ni grupne terapije, poput prošlonedeljnog pokušaja razgovora o ujedinjenju i zajedničkom nastupu prema vladajućem režimu.

Prema saznanjima “Žurnala”, na sastanku predsjednika Partije demokratskog progresa (PDP) Mladena Ivanića, Demokratske partije (DP) Dragana Čavića i Srpske radikalne stranke RS (SRS RS) Milanka Mihajlice, održanom prošle sedmice u Banjaluci, nije donesena nikava revolucionarna odluka, osim što je zaključeno da bi ove stranke trebalo da djeluju jedinstveno u borbi protiv vladajućeg bloka. Razgovarano je i o potrebi stvaranja šire opozicione koalicije, u kojoj bi trebalo da se nađu sve parlamentarne i vanparlamentarne stranke koje smatraju da aktuelna vlast, predvođena Savezom nezavisnih socijaldemokrata (SNSD), Republiku Srpsku vodi ka političkom i ekonomskom sunovratu.

Predstavnici PDP-a, prema saznanjima “Žurnala”, na sastanku su iznijeli i ideju o stvaranju Pokreta demokratskih promjena RS, odnosno o formiranje nove političke partije u koju bi ušle ove tri opozicione stranke, uz poziv ostalim opozicionim snagama da im se priključe. Ideje postoje, ali od realizacije okupljanja neće biti ništa.

BOSIĆ TRGUJE

Očigledno je da je opozicija u Republici Srpskoj bezidejna i da, desetkovana na potonjim izborima, nema ni volje ni snage da se ozbiljnije suprostavi režimu. Njenu realnu političku težinu umanjuje i to što je podijeljena na dva kraka. Prvi krak čini Srpska demokratska stranka, koja se zbog unutarstranačkih izbora trenutno nalazi u političkom vakumu i nije ni pozicija ni opozicija. Tek poslije aprilske Skupštine SDS-a, na kojoj će biti izbarano novo rukovodstvo partije, trebalo bi da bude jasnije da li ova partija ostaje pod skutima Milorada Dodika ili će izabrati opozicionu stazu. SDS je u stanje političkog autizma svjesno doveo njen predsjednik Mladen Bosić, potpisujući sa SNSD-om platformu o zajedničkom djelovanju na državnom nivou, jer mu je ta “svesrpska” priča omogućila da pažnju članstva stranke sa gubitka izbora preusmjeri na nacionalni kolosjek, u kojem SDS,doduše, nije lokomotiva, ali jeste važno pogonsko gorivo u istrajavanju na priči o zaštiti srpskih interesa na nivou BiH.

Takav koncept Bosiću je obezbijedio da u samoj stranci relativno mirno provede unutarpartijske izbore, da u opštinskim odborima postavi svoje ljude i bez bojazni sačeka Skupštinu stranke na kojoj će mu, bez sumnje, biti ovjerena liderska pozicija. Sve ovo plaćeno je određenim osipanjem članstva stranke, koje Bosić ne smatra prevelikom cijenom za ostanak na tronu SDS-a. Nema sumnje da će SDS i dalje ostati u koaliciji sa SNSD-om na državanom nivou, procjenjujući da će, erozivne sile koje djeluju na ekonomskom i socijalnom planu, prije ili kasnije, prirodno urušiti popularnost Dodika i SNSD-a, a SDS ostaviti na sadašnjim pozicjjama.

ČAVIĆ NEMA SNAGE

Što se tiče ostalih opozicionih stranaka, jasno je da one nemaju ni vizije ni platforme ni plana i da djeluju kao zaleđeni u pokretu. O postupcima Milorada Dodika prema državnim institucijama uopšte se ne izjašnjavaju, vjerovatno iz straha da ih režim i njegovi mediji ne proglase nacionalnim izdajnicima. Tihi su i u osudi teškog ekonomskog i socijalnog stanja u samoj Republici Srpskoj, do kojeg je dovela višegodišnja nemilosrdna otimačina budžetskih para i bahata rastrošnost vladajuće oligarhije. Najglasniji u osudi režima je predsjednik DP-a Dragan Čavić, ali su gabariti njegove stranke nedovoljni za ozbiljniji opozicioni rad. Funkcioneri PDP-a više po kafanama pričaju o tome kako su oni jedina opozicija u RS, nego što to istinski jesu, dok su radikali još u zimskom snu u koji su upali posle potpunog fijaska na oktobarskim izborima.

Opozicija u RS, ne samo da nema zajedničku ideološku potku (što je i razumljivo), već nema ni čvrstu namjeru da ozbiljnije ugrozi postojeći režim, koji je potpuno privatizovao sve sfere života u ovom entitetu. O bezvoljnosti ovdašnjih opozicionara dovoljno govori i pokušaj razgovora o ujedinujenju u situaciji kada PDP, DP i radikale napuštaju poslanici i odbornici, mijenjajući dresove malih stranačkih timova za jak partijski tim, spreman da im za političke transfere sačuva funkcije ili obezbijedi novčane nadoknade. Za to vrijeme PDP kalkuliše, osluškujući bilo SDS-a, čekajući da vidi kakav će biti dalji politički put ove stranke i da li postoji mogućnost da se antirežimske snage okupe pod njenim kišobranom.

MIHAJLICA TUGUJE

Potpuno je jasno da u ovom trenutku niko u Republici Srpskoj ne želi da preuzme ulogu lidera opozicije, pa ni Mladen Ivanić, koji bi to logikom stvari trebalo da učini. Što se tiče Milanka Mihajlice on pokušava da spasi samog sebe od potpunog političkog zaborava, što je jednako nemogućoj misiji. Jalovi su i njegovi razgovori sa predstavnicima dvije frakcije Srpske napredne stranke (SNS), koja je toliko izdrobljena da je ni usisivač ne može pokupiti. Postojeća opozicija sigurno nije ta koja će donijeti prijeko potrebne promjene u Republici Srpskoj. Do njih će doći tek, i samo onda, kada u vladajućem SNSD-u frakcijske snage ojačaju do mjere kada će biti spremne da se otvoreno suprostave Dodikovoj volji.

(zurnal.info)