Riječi su izgubile svaki smisao. Ne samo u kontekstu politič(ars)kog govora, nego i objašnjavanja, ukazivanja, apela, prezentiranja činjenica i dokaza
Znate onaj film u kome se glavni junak svako jutro budi na početku istog dana? I proživljava identične situacije, ne uspijevajući da izađe iz začaranog kruga i stalno se vraćajući na početak?
GOVNA KOJA PLUTAJU OKO NAS GOVORE VIŠE OD HILJADU RIJEČI
Situacija u Bosni i Hercegovini upravo je taj oživotvoreni oblik déjà vu-a. Mutni psihološki fenomen banalizovan do krajnje granice.
Sve se ponavlja u pravilnim ciklusima, koji nisu dvadesetčetveročasovni, kao u hollywoodskoj tinejdžerskoj limunadi, nego četverogodišnji (što je još veća tragedija za nas koji smo zarobljeni u toj perverznoj tragikomičnoj igri nepoznate sile, koja nas stalno vraća na isto mjesto, samo 4 godine starije). Od izbora do izbora.
Ista priča, isti odnosi, ista borba, isti rezultati, iste (njihove) pobjede i (naši) porazi.
Riječi su izgubile svaki smisao. Ne samo u kontekstu politič(ars)kog govora, nego i objašnjavanja, ukazivanja, apela, prezentiranja činjenica i dokaza. Sve je, naprosto, kristalno jasno. Svima! (odbijam da prihvatim tezu da je narod glup, mnogo sam bliži onoj da je, ustvari, poremećena suicidalna stoka, koja više voli da komšiji crkne krava nego što ga brine da će mu dijete ostat bez mlijeka).
I sve je već rečeno!
KULTURA DIJALOGA SA STOKOM
Za nekog ko piše u novinama (bilo da su u papirnatoj ili internetskoj varijanti) i ko tome ne pridaje baš prevelik značaj (davno sam rasčistio sa infantilnim iluzijama o mijenjanju svijeta i sveo smisao svog angažmana na signale usamljenim istomišljenicima, okruženim sljedbenicima ideologije tora, da nisu sami i da je u redu biti drugačiji, te, na loosersku potrebu da se „najebem majke“ siledžijama prije nego me i samog zgaze) imam „čudnu“ potrebu da se ne ponavljam. Što me je s približavanjem izbora blokiralo. Jer sam se našao u situaciji da bih trebao ponovo pisati iste ili tek neznatno modifikovane tekstove kao i prije 4 godine (ili prije 14 – Žurnal se, tako, ozbiljno bavi mišlju da reprintuje dio strip tabli koje smo ja i Milenko pravili za Polikitu, jer mu izgledaju aktuelne i danas). Kao što i nevladine organizacije, uostalom, vode iste kampanje, i u javnost izlaze s gotovo identičnim poraznim rezultatima aktuelne vlasti.
Televizija je medij koji je mnogo pogodniji za isticanje takve vrste apsurda od novina. Što je, ovih dana, iskoristio Bakir Hadžiomerović, pustivši emisiju 60 minuta snimljenu prije 4 godine, pred prošle opšte izbore, u kojoj su mu gosti bili Silajdžić, Tihić, Lagumdžija, Čović i Lijanović. A koja izgleda kao da je snimljena juče.
I – daj bože da se varam – isto tako će izgledati i za 4 godine.
Što, da se razumijemo, ne znači da treba odustati od borbe. Borba treba da bude sama sebi cilj. Bez iluzija u mogućnost pobjede. „Ako ih ne možeš pobijediti, pridruži im se“? Jok. Jebi im mater!
"> Riječi su izgubile svaki smisao. Ne samo u kontekstu politič(ars)kog govora, nego i objašnjavanja, ukazivanja, apela, prezentiranja činjenica i dokaza
Znate onaj film u kome se glavni junak svako jutro budi na početku istog dana? I proživljava identične situacije, ne uspijevajući da izađe iz začaranog kruga i stalno se vraćajući na početak?
GOVNA KOJA PLUTAJU OKO NAS GOVORE VIŠE OD HILJADU RIJEČI
Situacija u Bosni i Hercegovini upravo je taj oživotvoreni oblik déjà vu-a. Mutni psihološki fenomen banalizovan do krajnje granice.
Sve se ponavlja u pravilnim ciklusima, koji nisu dvadesetčetveročasovni, kao u hollywoodskoj tinejdžerskoj limunadi, nego četverogodišnji (što je još veća tragedija za nas koji smo zarobljeni u toj perverznoj tragikomičnoj igri nepoznate sile, koja nas stalno vraća na isto mjesto, samo 4 godine starije). Od izbora do izbora.
Ista priča, isti odnosi, ista borba, isti rezultati, iste (njihove) pobjede i (naši) porazi.
Riječi su izgubile svaki smisao. Ne samo u kontekstu politič(ars)kog govora, nego i objašnjavanja, ukazivanja, apela, prezentiranja činjenica i dokaza. Sve je, naprosto, kristalno jasno. Svima! (odbijam da prihvatim tezu da je narod glup, mnogo sam bliži onoj da je, ustvari, poremećena suicidalna stoka, koja više voli da komšiji crkne krava nego što ga brine da će mu dijete ostat bez mlijeka).
I sve je već rečeno!
KULTURA DIJALOGA SA STOKOM
Za nekog ko piše u novinama (bilo da su u papirnatoj ili internetskoj varijanti) i ko tome ne pridaje baš prevelik značaj (davno sam rasčistio sa infantilnim iluzijama o mijenjanju svijeta i sveo smisao svog angažmana na signale usamljenim istomišljenicima, okruženim sljedbenicima ideologije tora, da nisu sami i da je u redu biti drugačiji, te, na loosersku potrebu da se „najebem majke“ siledžijama prije nego me i samog zgaze) imam „čudnu“ potrebu da se ne ponavljam. Što me je s približavanjem izbora blokiralo. Jer sam se našao u situaciji da bih trebao ponovo pisati iste ili tek neznatno modifikovane tekstove kao i prije 4 godine (ili prije 14 – Žurnal se, tako, ozbiljno bavi mišlju da reprintuje dio strip tabli koje smo ja i Milenko pravili za Polikitu, jer mu izgledaju aktuelne i danas). Kao što i nevladine organizacije, uostalom, vode iste kampanje, i u javnost izlaze s gotovo identičnim poraznim rezultatima aktuelne vlasti.
Televizija je medij koji je mnogo pogodniji za isticanje takve vrste apsurda od novina. Što je, ovih dana, iskoristio Bakir Hadžiomerović, pustivši emisiju 60 minuta snimljenu prije 4 godine, pred prošle opšte izbore, u kojoj su mu gosti bili Silajdžić, Tihić, Lagumdžija, Čović i Lijanović. A koja izgleda kao da je snimljena juče.
I – daj bože da se varam – isto tako će izgledati i za 4 godine.
Što, da se razumijemo, ne znači da treba odustati od borbe. Borba treba da bude sama sebi cilj. Bez iluzija u mogućnost pobjede. „Ako ih ne možeš pobijediti, pridruži im se“? Jok. Jebi im mater!
Prijavite se na newsletter Žurnala potpuno besplatno! Odabrali smo za Vas istraživačke tekstove objavljene proteklih 7 dana.
Samir Šestan
PARALIŠUĆI DÉJÀ VU: Sve je isto samo para nema
Riječi su izgubile svaki smisao. Ne samo u kontekstu politič(ars)kog govora, nego i objašnjavanja, ukazivanja, apela, prezentiranja činjenica i dokaza
Znate onaj film u kome se glavni junak svako jutro budi na početku istog dana? I proživljava identične situacije, ne uspijevajući da izađe iz začaranog kruga i stalno se vraćajući na početak?
GOVNA KOJA PLUTAJU OKO NAS GOVORE VIŠE OD HILJADU RIJEČI
Situacija u Bosni i Hercegovini upravo je taj oživotvoreni oblik déjà vu-a. Mutni psihološki fenomen banalizovan do krajnje granice.
Sve se ponavlja u pravilnim ciklusima, koji nisu dvadesetčetveročasovni, kao u hollywoodskoj tinejdžerskoj limunadi, nego četverogodišnji (što je još veća tragedija za nas koji smo zarobljeni u toj perverznoj tragikomičnoj igri nepoznate sile, koja nas stalno vraća na isto mjesto, samo 4 godine starije). Od izbora do izbora.
Ista priča, isti odnosi, ista borba, isti rezultati, iste (njihove) pobjede i (naši) porazi.
Riječi su izgubile svaki smisao. Ne samo u kontekstu politič(ars)kog govora, nego i objašnjavanja, ukazivanja, apela, prezentiranja činjenica i dokaza. Sve je, naprosto, kristalno jasno. Svima! (odbijam da prihvatim tezu da je narod glup, mnogo sam bliži onoj da je, ustvari, poremećena suicidalna stoka, koja više voli da komšiji crkne krava nego što ga brine da će mu dijete ostat bez mlijeka).
I sve je već rečeno!
KULTURA DIJALOGA SA STOKOM
Za nekog ko piše u novinama (bilo da su u papirnatoj ili internetskoj varijanti) i ko tome ne pridaje baš prevelik značaj (davno sam rasčistio sa infantilnim iluzijama o mijenjanju svijeta i sveo smisao svog angažmana na signale usamljenim istomišljenicima, okruženim sljedbenicima ideologije tora, da nisu sami i da je u redu biti drugačiji, te, na loosersku potrebu da se „najebem majke“ siledžijama prije nego me i samog zgaze) imam „čudnu“ potrebu da se ne ponavljam. Što me je s približavanjem izbora blokiralo. Jer sam se našao u situaciji da bih trebao ponovo pisati iste ili tek neznatno modifikovane tekstove kao i prije 4 godine (ili prije 14 – Žurnal se, tako, ozbiljno bavi mišlju da reprintuje dio strip tabli koje smo ja i Milenko pravili za Polikitu, jer mu izgledaju aktuelne i danas). Kao što i nevladine organizacije, uostalom, vode iste kampanje, i u javnost izlaze s gotovo identičnim poraznim rezultatima aktuelne vlasti.
Televizija je medij koji je mnogo pogodniji za isticanje takve vrste apsurda od novina. Što je, ovih dana, iskoristio Bakir Hadžiomerović, pustivši emisiju 60 minuta snimljenu prije 4 godine, pred prošle opšte izbore, u kojoj su mu gosti bili Silajdžić, Tihić, Lagumdžija, Čović i Lijanović. A koja izgleda kao da je snimljena juče.
I – daj bože da se varam – isto tako će izgledati i za 4 godine.
Što, da se razumijemo, ne znači da treba odustati od borbe. Borba treba da bude sama sebi cilj. Bez iluzija u mogućnost pobjede. „Ako ih ne možeš pobijediti, pridruži im se“? Jok. Jebi im mater!
Samir Šestan
Riječi su izgubile svaki smisao. Ne samo u kontekstu politič(ars)kog govora, nego i objašnjavanja, ukazivanja, apela, prezentiranja činjenica i dokaza
