Dijamantski putevi i milionske garaže

Brojni sagovornici „Žurnala“ iz svijeta finansija tvrde da je Milorad Dodik, za vrijeme prvog premijerskog mandata, koji je trajao od 1998. - 2001. godine, kupio državni kapital u „Agroprom banci“.

Nije to učinio direktno, već preko posrednika. Ministarstvo finansija RS – Jedinica za privatizaciju banaka, izdalo je saopštenje 17.11.2000. godine da je prodano 32 posto državnog kapitala u „Agroprom banci“. Prema tom dokumentu, (koji je u posjedu „Žurnala“), Slobodan Radovanović iz Ženeve kupio je 14,11 % kapitala za iznos od 1,5 miliona KM; „Sokić-Kaldera kompani gradnja“ za 9,41% kapitala banke platila je milion maraka, dok je „Karavan“ sa Sokoca kupio 8,09% kapitala u banci za 860 hiljada KM.

Državni kapital u „Agrorpom banci“ plaćen je 3,36 miliona KM i Dodik je nebrojeno puta rekao da je ova finansijska institucija „najbolje prodana“. Na ovom mjestu važno je istaći nekoliko stvari: Radovanović je tada bio odličan Dodikov prijatelj; Milenko Čičić, vlasnik firme „Kaldera kompani“, bio je i tada, kao i sada, njegova produžena ruka, dok su vlasnici firme „Karavan“, Mirko i Brane Čolović visoki funkcioneri SNSD-a i Dodikovi najbliži saradnici u istočnom dijelu RS.

Udio u svim akcijama

Radovanović, Čičić i Čolovići jesu isplatili novac za državni kapital, ali im dionice nisu pripale u mjeri u kojoj su ih kupili. Tačnije, u cijelom poslu bio je i Dodik, s tim što on nije uložio ni marke, već je u svakoj uplaćenoj cifri participirao njegov dio.

Tako je Radovanović uložio 1.180.000 za sebe i 320.000 KM za Dodika, (ukupno 1,5 miliona); „Kaldera“ pola miliona za sebe i pola miliona za Dodika, dok je „Karavan“ Sokolac platio pola miliona za sebe i 360 hiljada KM za aktuelnog predsjednika RS, tvrde izvori Žurnala.

Dodikova uloga bila je logistička, jer je sa mjesta premijera organizovao ovu privatizaciju u bankarskom sektoru. Tu priča ne završava, već se „Agroprom banka“ udružuje sa „Novom bankom“, koja i sada egzistira pod tim imenom. Do udruživanja je došlo 2003. godine, a direktor „Agroprom banke“ bio je Aleksandar Džombić, aktuelni premijer. Dodik danas, posredno, posjeduje značajne akcije u „Novoj banci“.

Na dan 31.10.2010. godine Slobodan Radanović imao je 5,33%, Kaldera 1,06%, Čičić Milenko 0,76%, a Čolović Ljubo 0,63% akcija, dok Radanovićev sin Goran, koji je trenutno zamjenik direktora “Nove banke”, ima 0,47% njenih akcija u svom vlasništvu. Njihovi udjeli u banci samo su naoko pali, a posljedica su ulaska Poteza Adriatic Fonda B.V. Amsterdam u banku, koji posjeduju 35,72 posto. Ukupan akcionarski kapital banke iznosi 63.145.754 KM. Važno je uočiti da se u vlasničkoj strukturi ne nalazi “Karavan” Sokolac, ali je tu Ljubo Čolović. “Karavan” Sokolac morao je da proda dio akcija radi vraćanja kredita koji je digao u “Agroprom banci”. Kako su Čolovići dužni milione i vode se protiv njih desetine sudskih procesa, ostatak dionica u Novoj banci, 0,63 posto, upisali su na svog oca Ljubu.

Prema podacima Poreske uprave RS, iz juna 2011. godine, firma “Karavan” duguje 2,3 miliona KM poreza, dok firma “Mesna industrija Čolović” duguje 1,8 miliona KM poreza.

Nezakonita privatizacija

Prema Zakonu o privatizaciji državnog kapitala u bankama, kupac kapitala ne može biti pravno lice koje ima kredite kod državnih banaka u Republici Srpskoj. I „Karavan“ Sokolac i „Kaldera“ 2000. godine koristili su kredite „Kristal“ banke, („Karavan“ Sokolac dugovao je 350 hiljada KM, a druga firma braće Čolović – „Čolović komerc“ 1.360.000 KM), gdje je ključni čovjek u kreditnom odboru bio Aleksandar Džombić.

Nezakonitu privatizaciju izvršio je tadašnji direktor Jedinice za privatizaciju banaka Goran Mandić, koji je u to vrijeme bio predstavnik RS u Skupštinama svih banaka, (bilo ih je ukupno 11 i u svakoj je naplaćivao 2500KM mjesečne naknade), uz saglasnost direktorice Agencije za bankarstvo Slavice Injac.

Neposredno pred privatizaciju banaka, Ustavni sud RS, čiji je tadašnji predsjednik bio Rajko Kuzmanović, na prijedlog sudije Marka Rajčevića, trebalo je da odlučuje o (ne)ustavnosti Zakona o privatizaciji državnog kapitala u bankama i Zakona o početnom bilansnom stanju u postupku privatizacije državnog kapitala u bankama. Uslijedio je pritisak iz Vlade RS i Ustavni sud se povukao.

Nakon privatizacije, direktor „Agroprom banke“ bio je Miroslav Soldat, a 2002. godine na njeno čelo dolazi Aleksandar Džombić.

GP Krajina

„Kaldera kompani“, koja dobija milionske poslove od Vlade RS i milionske kredite od IRB-a, suvlasnik je i „GP Krajine“, firme koja bilježi nevjerovatne poslovne rezultate, jer joj je, prema finansijskim izvještajima, čista dobit čak 40 – 50 posto ukupnog poslovnog prihoda. Tako je „GP Krajina“ inkasirala 2008. godine čak 27 miliona KM netto dobiti, godinu kasnije 14 miliona, a lani, u sred krize, 11,5 miliona maraka, kada joj je ukupni poslovni prihod bio 23 miliona. Bitno je istaći da je Dodik, indirektno, suvlasnik GP „Krajine“ i to preko firme „Kaldera“, što objašnjava lakoću s kojom dobijaju poslove.

Uspon „GP Krajine“ počinje krajem oktobra 2000. godine i krajem prvog Dodikovog premijerskog mandata, kada im tadašnji Ministar odbrane u vladi RS Manojlo Milovanović, mimo zakona prodaje 175 dunuma zemlje, sa pripadajućim objektima, koja se nalazi, maltene u centru Banjaluke. Zauzvrat je „GP Krajina“ imala obavezu da za potrebe vojske izgradi 84 stana. Cijena kvadrata bila je izuzetno visoka - 1600 maraka, a ukupna vrijednost stanova 9,5 miliona.

VRS je tada svoje objekte, koji su kasnije porušeni, procijenila na, takođe, 9,5 miliona, pa je jasno da je ogromna parcela data „GP Krajini“ besplatno. Pravobranilaštvo je odmah ukazalo na nezakonitosti, (dokumenti u posjedu „Žurnala“), ali uzalud: krenulo se u realizaciju projekta. Već na tom prvom koraku, Krajina je zaradila više od 40 miliona maraka, jer je stvarna vrijednost zemljišta u jednom komadu iznosila 50 miliona. Da je isparcelisano i prodano licitacijom, njegova cijena bi, kako tvrde stručnjaci, dostigla astronomskih 210 miliona maraka.

Bitno je pomenuti i vlasnike „Krajine“. Najveći paket akcija, njih 38,2 posto posjeduje Milenko Čičić, koji je ujedno i vlasnik kompanije „Kaldera“. Tu je i Borko Đurić, direktor firme koji posjeduje 13,9 posto akcija, Miroslav Vujatović, sa 12,5 posto, koliko ima i Brane Janković, vlasnik pola Gospodske ulice u Banjoj Luci i suvlasnik hotela „Bosna“ u istom gradu. Đurić je i predsjednik Privredne komore RS, s čim se krug unosno zatvara.

Najskuplji put na svijetu

Poslovanje GP “Krajine” koštalo je građane Banjaluke najmanje 80 miliona maraka, (svi dokumenti u posjedu “Žurnala”). Nakon što su inkasirali 40 miliona na zemljištu, GP “Krajina” od gradonačelnika Davidovića dobija ekstremno povlašten položaj pa već osam godina ne plaćaju troškove uređenja gradskog zemljišta, kao ni rentu. Na taj način je, prema procjenama stručnjaka, gradski budžet oštećen za najmanje 35 miliona maraka. Sve je veoma vješto upakovano, jer su gradski oci ugovorom iz jula 2003. godine, oslobodili “Krajinu” plaćanja, ističući da su “stvarni troškovi uređenja zemljišta na kojima gradi ovo preduzeće veći od prosječnih”, što je nonsens, budući da svi ostali građevinci, sami plaćaju uređenje i sve pripadajuće komunalije.

Gradonačelnik i vođstvo “Krajine” su 35 miliona neplaćenih dažbina pokrili izgradnjom ceste duge 500 metara, iako je realna vrijednost izgradnje tog puta 750 hiljada maraka. Pola kilometra puta koji je izgradila GP “Krajina” u naselju koje, također, ona gradi košta najmanje 35 miliona maraka, (što je iznos obaveza koje nisu platili gradu), i čak je tri puta skuplji od pola kilometra prve dionice Banjaluka – Gradiška, u izvedbi Slobodana Stankovića, koji je koštao nešto iznad 11 miliona.

U srcu Banjaluke tako se nalazi najskuplja cesta na svijetu, čiji izgrađeni metar košta najmanje 70 hiljada maraka.

Milioni u garaži

Početkom 2004. godine, gradska skupština potpisuje sa GP “Krajinom” Ugovor o zajedničkoj izgradnji garaža za potrebe grada.

Posao je vrijedan više od tri miliona, a njime se kompenzuje renta, koju Krajina nije plaćala. Nakon izgradnje, posao nije kompenziran, već je grad platio više od tri miliona za garaže. Danas su one prazne.

Navedenih osamdesetak miliona štete budžetima, samo su dio ukupne prevare, čije razmjere, prema procjenama, iznose preko 150 miliona maraka. Istovremeno, vlasnici GP “Krajine” su u proteklih osam godina inkasirali najmanje 100 miliona maraka čiste dobiti, od čega 52,5 miliona samo u posljedje tri godine.

U tu cifru nije uračunata prodaja desetak dunuma zemljišta i izgradnja objekta jednom slovenačkom trgovačkom lancu za ravno 66 miliona maraka, kao ni brojni drugi milionski poslovi, poput izgradnje i prodaje zgrada Privrednog i Vrhovnog suda, te sanacije raznih vladinih objekata po enormnim cijenama.

Nastaviće se...

(zurnal.info)