KRAJ IDEOLOGIJE: S vjerom u Tita i džamiju - otimaj!

Sve na svijetu ima veze sa politikom, osim same politike – ona veze ima jedino sa novcem.

A ideologija, šta je sa njom? Ništa. Ideologija je ništa, premda još uvijek djelatno ništa. Ona je političaru ono što su hausmajstoru kombinjerke i šrafciger: alat kojim završava posao. Njegov posao je da vlada. Ne da vlada “u ime” i “da bi”. Politika se ne vodi da bi se u ime neke ideje došlo na vlast te da bi se, tako, ideja, uobličena u ideologiju, realizovala. Sve se čini samo u ime toga da se dođe na vlast. A vlada se da bi se, recimo to eufemizmom, uvećala vlastita materijalna baza.

I to je sve.

KAPITAL JE JEDINA IDEOLOGIJA

Nema dalje, dublje, iza i iznad. Sklopovi velikih ideja, vjekovi takozvane velike evropske političke misli, s njima i ideali, troše se kao toalet papir. Troslojni, dvoslojni, isječena novina, sve može, samo da se obriše guzica. Lijevo, desno, centralno, religijski, sekularno, populistički, elitistički, sve može, samo da se u se, na se i poda se trpa lopatom.

Danas čak i korporacije nastupaju pod barjakom “progresivnih ideologija”. Pa ipak, jedina, urođena, inherentna ideologija kapitala, pa tako i kod njega zaposlene političke klase, jeste sam kapital.
 
Pogledajte bosanskohercegovačke izbore. Zaokret SDP-a ka religiji, koji završava sa slikom Hamdije Lipovače koji javno klanja na na oglasu kojim glasačima čestita Bajram. Mustafa Cerić, nekoć reis, u Muzeju AVNOJ-a ispred Titove biste. Glasači koji su voljeli Tita kasnije su zavoljeli religiju i reisa, red je to ideološki spojiti.

I svugdje isto. Srbija: notorni desničari, koje je Milošević koristio kao strašilo, kao političke nakaze spram kojih će čak i on, “Balkanski kasapin” su ga zvali, djelovati kao “umjereni tehnokrata” i, nakon Dejtona, “faktor stabilnosti na Balkanu”, vladaju na proevropskoj ideologiji, usidreni u vodama političkog centra. Hrvatska: SDP, čiju je ideologiju daleko uspješnije i dosljednije od njih sprovodio Sanader, nominalno desničar.

A tek Crna Gora...

Da vidimo šta smo tu imali.    

U Crnoj Gori je od 1945. na vlasti Komunistička partija Jugoslavije, danas dakako ideološki osvježena. Surfujući na cunamiju srpskog nacionalizma, partiju, nakon što su svrgnuli staro komunističko rukovodstvo koje je odbilo staviti se pod kontrolu Beograda, preuzimaju takozvani “mladi, lijepi i pametni” – Bulatović, Đukanović i Marović. Savez komunista Crne Gore mijenja ime i nadalje se zove Demokratska partija socijalista. Pod vlašću mladih crnogorskih komunista buja srpski nacionalizam, društvena se svojina “tranzicionira” u privatno vlasništvo.   

ANTIBIROKRATSKA KONTRAREVOLUCIJA

Događaj koji je to omogućio odigrao se pod imenom “Antibirokratska revolucija”. Njom je rukovodio Slobodan Milošević. “Antibirokratska revolucija” je, zapravo, bila – kontrarevolucija. Odmah po instaliranju novog komunističkog rukovodstva, njihovu klasnu retoriku zamijenila je nacionalistička.

Dvije sljedeće godine odvijala se neobuzdana fašizacija društva, kao ideološka priprema za ratove u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini. Benjaminov nauk pokazao se tačnim – uspon fašizma jeste svjedočio o neuspjeloj (zapravo – lažnoj) revoluciji. Sami jugoslovenski ratovi i sankcije iskorišteni su da ubrzaju ono što je bilo suština  disolucije Jugoslavije – tranziciju iz socijalizma u kapitalizam. Društveno-ekonomski
procesi u proteklih četvrt vijeka koji se, ideološki retuširani, proglašavaju kao period uvođenja parlamentarne demokratije, tranzicije, sticanja nezavisnosti te EU i NATO
integracija, u životnoj praksi donijeli su nešto sasvim drugo: fašizaciju, rat, rast nezaposlenosti, brisanje radničkih prava, privatizacijsku pljačku, komercijalizaciju zdravstva i obrazovanja, bujanje nejednakosti, deindustrijalizaciju i desekularizaciju.

Komunistička elita, djeca i unuci onih koji su iznijeli revoluciju 1941-1945., poništila je svaki od ideala na kojima je Komunistička partija došla na vlast.

Milo Đukanović je u drugoj polovini devedesetih odbacio Miloševića i njegovu politiku. Čovjek koji je na vlast došao na talasu srpskog nacionalizma 1989., politički je predvodio Crnu Goru do njene nezavisnosti, obnovljene na referendumu 2006. Pokret za nezavisnost primarno je bio reakcija crnogorskog antiratnog, indipendističkog dijela društva na pokušaj srpske političke elite da Crnu Goru trajno stavi pod kontrolu Beograda. Taj pokret 2006. ne bi ostvario crnogorsku nezavisnost da se na njegovo čelo nije stavio Đukanović, a sa njim i krupni kapital.

Nakon bezbrojnih pokušaja crnogorske opozicije koja je bila pod političkom kontrolom Beograda, odakle je i finansirana, da Đukanovića svrgne sa ideoloških pozicija srpskog nacionalizma, neko sa malo mozga sjetio se da je opoziciji potrebna nova ideologija. Tako je četnički vojvoda Andrija Mandić, slijedeći manevar koji je prije njega izveo Tomislav Nikolić, počeo da priča o korupciji “poglavljima 23 i 24”, evropskim integracijama i demokratskim procedurama.

Njegov Vučić, po imenu Predrag Danilović, nekadašnji urednik super-mega-giga fašističke novine “Glas Crnogoraca”, izigrava političara desnog centra i u korak prati novog lidera opozicije, Miodraga Lekića, koji i nakon ideološkog retuširanja smatra da se u Srebrenici nije desio genocid.

Sada su oni inteligentniji u opoziciji shvatili da na izborima puše jer nemaju podršku Zapada, a nemaju jer je veći dio opozicije anti-NATO i vrlo pro-ruski nastrojen. A Đukanovića, bez podrške Zapada, u ovom vijeku neće smjenjivati. Sa druge strane, veteran realpolitike Đukanović zna tu slabost opozicije, pa tu slabost pokušava maksimalno iskoristiti: otud sankcije Rusiji, otud hardcore pro-NATO retorika.

ŽRTVOVANJE IDEOLOGIJE

Bogati i moćni medijski savjetnici opoziciji predlažu novi ideološki make-up: da se priguše ruski sentimenti i prigli se NATO. Ne ide to bez otpora, no vidjećemo... Suština je u sljedećem: želi li da dođe na vlast, opozicija koja se protivila nezavisnosti Crne Gore, EU i NATO integracijama i šćela savez sa Rusijom, moraće Rusiji okrenuti prkno i prihvatiti sve protiv čega su se borili: i nezavisnu Crnu Goru, i EU i NATO. Moraće napraviti puni ideološki zaokret koji je evo gotovo 20 godina prije njih napravio 20 godina pametniji od njih Đukanović.

Tako to ide. Ideologija se žrtvuje zbog vlasti. Kad ste još čuli da je neko žrtvovao vlast zbog ideologije?

(zurnal.info)